- ingruo
- ingrŭo, ĕre, grŭi [in + ruo avec g épenthétique]
- intr. - se précipiter sur, fondre sur, survenir, attaquer.
- ingruere alicui (in aliquem) : se précipiter sur qqn.
- ingruit Aeneas Italis, Virg. En. 12, 628 : Enée attaque les Italiens.
- si bellum ingrueret, Virg. En. 8, 535 : si la guerre survenait. --- cf. Tac. An. 1, 48.
- si damnatio ingruit, Tac. An. 4, 35 : s'il survient une condamnation.
* * *ingrŭo, ĕre, grŭi [in + ruo avec g épenthétique] - intr. - se précipiter sur, fondre sur, survenir, attaquer. - ingruere alicui (in aliquem) : se précipiter sur qqn. - ingruit Aeneas Italis, Virg. En. 12, 628 : Enée attaque les Italiens. - si bellum ingrueret, Virg. En. 8, 535 : si la guerre survenait. --- cf. Tac. An. 1, 48. - si damnatio ingruit, Tac. An. 4, 35 : s'il survient une condamnation.* * *Ingruo, ingruis, ingrui, pen. corr. ingruere. Virgil. Assaillir impetueusement, et de toute sa puissance.\Ingruente aestate. Colum. L'esté approchant.\Ingruit frigus. Col. La froidure est venue, Le froid nous assault.\Aliam in partem terror ingens ingruerat. Liuius. Une grande frayeur avoit accueilli et assailli l'autre costé.\Ingruens periculum. Liu. Un danger prochain, imminent.\Vitibus ingruit vmbra. Virgil. L'ombre se jecte sur les vignes.\In agrestes ingruerant morbi. Liuius. Maladies les avoyent assailliz.
Dictionarium latinogallicum. 1552.